De minuten tikken voorbij, terwijl ik met opengeslagen boeken voor mij uit zit te staren. Volgende week is het tentamenweek op school en ik moet echt nog zoveel leren. Ik voel onrust opkomen in mijn lichaam, vanuit mijn benen richting mijn romp. Ik heb nog maar een aantal dagen, en ik ben pas bij hoofdstuk drie van geschiedenis. Hierna moet ik nog Duits, Engels en Biologie. De stress loopt op en mijn focus wordt nog lager. Het moet deze keer echt goed gaan.
De vorige keer had ik 4 onvoldoendes en ik sta er al zo slecht voor. Ik wil niet weer huiswerkbegeleiding. Die vrouw is best aardig, maar ze snapt mij niet. Het is geen onwil, het lukt mij gewoon echt niet. Alsof iets onzichtbaars mij intern tegenhoudt.
Ik denk aan volgende week en zie mijzelf in de klas zitten. Een leeg vel papier, her een der een woordje opgeschreven. En nog maar 10 minuten op de klok. Niet weer! Van deze gedachten raak ik in paniek, ik wil dit gevoel niet. Ik moet hiervan weg. Eén sigaretje kan wel, even ontspannen. En een heel kort filmpje kijken, mijn lichaam heeft rust nodig. Voor ik het weet ben ik drie uur verder en is het bedtijd. Weer een dag voorbij, weer niet geleerd. Wat een sukkel ben ik ook.
Een schoolcarrière vol met mislukkingen en teleurstellingen
Zo zou ik mijn schoolcarrière willen samenvatten, een periode vol met mislukkingen en teleurstellingen. Mijn motivatie was er aan het begin van een periode altijd. Ik wilde echt, had goede voornemens. Maar naarmate de tijd vorderde, sloop de motivatie langzaamaan weg. Ongemerkt. Geniepig. En voordat ik het wist brak er weer een tentamenweek aan en liep ik achter de feiten aan.
Ik was weer niet op tijd begonnen, ondanks dat ik vanaf meerdere kanten was gewaarschuwd. Schaamte, verdriet en pijn was het resultaat. Zie je nou wel, ik ben gewoon lui, was vaak mijn gedachte. Iedereen kan het, dus waarom doe ik het nou niet? Mijn zelfbeeld en –vertrouwen daalde en de resultaten werden slechter.
Het HBO was één groot fiasco
Uiteindelijk heb ik met hangen en wurgen de HAVO behaald, maar het HBO werd één groot fiasco. Standaard had ik voor elk tentamen wel één of twee herkansingen nodig. Echter was ik door de jaren heen handig geworden in het behalen van mijn tentamens. Voor het eerste tentamen leerde ik niet, maar nam het formulier wel mee naar huis. Voor de herkansing hetzelfde recept. En ik wist dat er geen docent was die drie verschillende tentamens zou maken voor hetzelfde vak. Ik voegde het 1e tentamen en de herkansing bij elkaar en leerde de antwoorden uit mijn hoofd. Zo haalde ik met gemak een 7 of 8 voor de 2e herkansing, maar of ik hier nou echt iets van leerde? Niet echt.
Dit bleek wel tijdens mijn afstudeerstage. Deze werd tot driemaal toe afgekeurd en ik besloot te stoppen met mijn studie. Ik was 24 en had geen diploma. Maar wel een torenhoge studieschuld, dat dan weer wel. En toch bleek dit achteraf een hele goede keuze te zijn geweest. Ik volgde mijn gevoel, dat had ik veel eerder moeten doen.
Iets doen wat ik niet leuk vind, voelt als het trekken van een gezonde kies: Nutteloos!
Waarom lijkt het voor veel mensen heel lastig om iets te doen wat je leuk vindt? Zeker wanneer je ADHD hebt. De maatschappij verlangt iets van je en je hele leven krijg je te horen dat er dingen aan je mankeren.
Uiteraard hoort het bij het leven dat je soms iets moet doen die je niet leuk vindt. Voor mij voelt het echter alsof ik een gezonde kies moet laten trekken bij de tandarts, totaal nutteloos. Ik wil snappen waarom ik iets moet doen, waarom ik iets moet leren. En zinnen als ‘zo hoort het nou eenmaal’, gaan er bij mij niet in. Het is elke keer een enorme opgave om mij er toe te zetten om iets te doen wat ik niet leuk vind. Het kost zoveel energie. Ik snapte dit zelf niet, laat staan dat ik het iemand anders moest uitleggen. Nu weet ik dat dit mij enorm veel stress oplevert. En die stress verergert de klachten rondom ADD. Hierdoor is het nog lastiger om bepaalde taken uit te voeren. Een vicieuze cirkel dus.
Bijles in vakken die we niet leuk vinden
Vanaf de basisschool leren wij dingen te doen die we niet leuk vinden. Dit neemt een groot deel van de tijd in beslag. Als we ergens niet goed in zijn, is het tijd voor bijles. Nog meer tijd spenderen aan iets wat je niet leuk vindt. We raken onze creativiteit kwijt. Keer op keer krijg je de bevestiging dat je ergens niet goed in bent. Iemand met ADHD is vaak erg gevoelig, waardoor dit van extra invloed is op je zelfvertrouwen. De kans dat je de volgende keer wel slaagt, wordt hierdoor alleen maar kleiner.
Op de middelbare school wordt het alleen maar erger. Vakken als schei- en natuurkunde, biologie, Frans en godsdienst, ik vond, én vind, het verschrikkelijk. Telkens weer werd er een gezonde kies getrokken. Waarom leer ik dit, wat moet ik hiermee?
Kan ik wel studeren? Wat is er mis met mij?
Het kwam uiteindelijk zover dat ik begon te twijfelen of ik überhaupt wel kon studeren, er moest wel iets mis met mij zijn. Vanuit school kwam het bericht dat ik maar beter mijn best moest doen, vanuit huis kreeg ik het gevoel dat school het enige was wat mij toekomst gaf. Ik kon niet leren, dus ik had geen toekomst was mijn redenatie.
Ik leerde zo vaak iets te doen dat ik niet leuk vond, dat ik het niet vreemd vond om werk te doen dat mij niet lag. Het was voor mij logisch dat het weekend was om bij te komen van een baan die geen energie gaf. Het bracht mij uiteindelijk in de krochten van het werkveld. En daar werd ik nog ongelukkiger, zover onder mijn kunnen. Mijn zelfbeeld kelderde.
In de tijd dat ik in Australië woonde, kwam ik erachter dat ik wel kon studeren. Ik begon met een hoofdstuk uit een boek over ADHD. Het voelde als magie. Na 3uur achter elkaar gelezen te hebben, besefte ik mij ineens: Ik kan leren! En ik vind het nog leuk ook. Hierna is het snel gegaan.
Ik kan studeren!
Nu, een kleine 10 jaar na het vroegtijdig afbreken van mijn studie, herken ik deze Jasper niet meer. Ik studeer dagelijks, met plezier. Vrijwillig. Soms ben ik stomverbaasd. Hoe kan dit? Wat is er veranderd dat het mij nu wel lukt? Ben ik ineens een beter mens geworden? Heb ik een wondermedicijn geslikt? Nee. Ik ben iets gaan doen wat ik leuk vind, uit eigen wil. Hier krijg ik energie van. Klinkt dit gek? Nee, eigenlijk niet. Dit zou iedereen moeten kunnen doen.
Gooi het schoolsysteem op de schop
Ik hoop dat het schoolsysteem ooit nog eens helemaal op de schop gaat. Dat de focus komt te liggen op de talenten van het kind en niet op de beperkingen. Dat het kind zich mag ontwikkelen in de dingen die hij leuk vindt, waar hij of zij goed in is. Op zijn of haar eigen manier. Dit zal het leven voor veel mensen een stuk aangenamer maken.
Merk jij dat je ook veel uitstelt, stress of weerstand in je lichaam voelt? Ben je op zoek naar die intrinsieke motivatie waardoor je gemakkelijker aan de slag kunt gaan met je AD(H)D-klachten? Ik ben er van overtuigd dat wanneer jij de iets doet waar je intrinsiek voor gemotiveerd ben, je klachten rondom AD(H)D stukken minder worden. En daar help ik je graag bij. Neem contact met mij op via de button hieronder!
Is deze blog een voor jou een feest der herkenning en vindt je dat meer mensen dit moeten weten? Ik zou het zeer waarderen wanneer je hem deelt met je netwerk via één van de buttons hieronder, super bedankt!
