‘Wie wil er nog een kopje koffie, vraagt mijn moeder’. Ik niet. Maar omdat al mijn vrienden en familie om mij heen staan, ga ik toch over stag. Ik ga hen voor een langere tijd niet zien. Onrustig loop ik heen en weer, ik probeer mij rustig over te komen. De adrenaline giert door mijn lijf en de koffie maakt het eigenlijk niet beter. Kan ik het wel? Ben ik hier wel voor gemaakt? Is het niet verstandiger om gewoon in Nederland te blijven?
Je dromen najagen of proberen te voldoen aan verwachtingen?
Het is 8 oktober 2016, vandaag precies vijf jaar geleden en ik sta op Schiphol. Ik sta op het punt om voor drie maanden naar Azië te vertrekken. Ik heb het vliegticket op zak, het eerste hostel in Bangkok is geboekt en er zijn veel mensen voor mij naar Schiphol gekomen. Er is geen weg meer terug. De twijfels zijn de afgelopen weken eigenlijk alleen maar toegenomen. Waarom wil ik dit nou eigenlijk? Ik check reispagina’s op facebook. Wat voor soort mensen reizen er? Ik zie afgetrainde gasten, insta-perfect meiden en maak mijzelf gek in mijn hoofd. Ik kan dit niet, wat heb ik mijzelf in mijn hoofd gehaald. Doe eens normaal.
Het is zover. Iedereen een knuffel, een laatste grap en dan draai ik mij om. Geen idee wat het mij gaat brengen de komende maanden. Op zoek naar rust, naar vrijheid. Even niet bezig zijn met de toekomst, geen idee hebbende wat ik wil. Even 3 maanden geen verplichtingen en verwachtingen. Doen wat ik wil. Wat heb ik hier naar verlangd.
En dan lijkt het helemaal mis te gaan
Ik check-in en leg mijn backpack op de band. Vervolgens loop ik naar de eerste controle. Een vriendelijke vrouw van de KLM vraagt: “Heb je een bewijs dat je Thailand binnen vier weken verlaat?”. Ik kijk de vrouw met grote ogen aan, een uitreisbewijs? Op internet staat dat daar eigenlijk nooit om wordt gevraagd, 1 op de 100 keer heb ik meerdere malen gelezen. Ik wilde deze keer eens niet extreem goed voorbereid op pad gaan. En juist nu word ik eruit gepikt. Ik voel mij onrustig worden, mijn gedachten gaan alle kanten op en de spanning stijgt. Ondertussen voel ik de ogen van mijn familie en vrienden in mijn rug branden. Ik probeer helder te blijven, hoe ga ik dit oplossen?
Op zoek naar oplossingen
Een vliegticket boeken! Ik pak mijn telefoon en besef mij direct dat ik geen internet heb. Dit heb ik voor drie maanden afgesloten, aangezien ik dit toch niet kan gebruiken in Azië. Wi-Fi! Ik meld mij aan op het netwerk van Schiphol. De Wi-Fi is niet sterk. Ik ga naar Skyscanner.com en probeer een ticket te boeken naar een omringend land, waardoor ik een (fake) bewijs heb dat ik het land verlaat binnen 4 weken na aankomst in Thailand. Ik doorloop alle stappen en druk op bestellen. Error, het systeem vliegt eruit. Niet gelukt. Shit, wat nu? Ik raak langzaamaan in paniek. Boottickets, misschien lukt dat? Helaas, hetzelfde probleem, de Wi-Fi is niet sterk genoeg.
Opgeven wil ik niet meer
De vrouw van KLM geeft aan dat ik naar de balie moet gaan om daar een vliegticket te kopen. Ik schaam mij. Onzeker en met complete chaos en paniek in mijn lijf, draai ik mij om richting mijn familie en vrienden. Ik voel mij zo enorm falen. Zelfs dit lukt mij niet. Het liefst wil ik opgeven, zoals ik gewend ben bij tegenslag. Ik heb weinig vertrouwen in mijzelf. Ik blijf wel gewoon in Nederland. Op dat moment realiseer ik mij dat ik dit al zolang wil en dat het mij gewoon moet lukken. Een vriend van mij loopt met mij mee, zelf ben ik niet meer in staat om heel helder na te denken, en ik koop een vliegticket van €165,- van Bangkok naar Singapore. Een ticket die ik nooit ga gebruiken, maar die zijn geld meer dan waard zou blijken te zijn. Het is gelukt!
Haastige spoed is soms heel goed
Nu weer snel terug naar de vrouw van KLM. Ik heb nog 30 minuten voordat mijn vliegtuig vertrekt en ik moet nog door de douane. Ik kom aan bij de bagage controle. Een lange rij. Ik leg mijn verhaal uit aan de beveiliging en vraag of ik voor mag. Dat mag. Nu de volgende controle, hetzelfde verhaal. Het voelt alsof ik vol gas richting de finish aan het rennen ben. De adrenaline giert door mijn lijf. De gate blijkt nog een kwartier verderop te liggen. Half rennend met alle spullen op mijn nek en in een veel te warme kleren, kom ik uiteindelijk hijgend aan bij de boarding. ‘U bent net op tijd, u heeft nog drie minuten’, hoor ik de stewardess zeggen. Ik ben opgelucht en loop naar binnen. Het is even zoeken naar mijn plek, ik moet helemaal naar achteren. Gelukkig heb ik een plaats aan het gangpad en hebben mijn lange benen daardoor meer bewegingsruimte. Ik zit en haal adem. Wat is er net gebeurd? Ik ga toch weg om rust te vinden, en het begint nu al zo? Ik lach, dit is een beetje hoe mijn leven altijd gaat, mijn heerlijke ADD-brein.
Trots op mijn keuze
Op dat moment realiseer ik mij wat voor keuze ik heb gemaakt. Waar ik normaal altijd opgeef in zulke situaties, ben ik nu doorgegaan. Een warm gevoel neemt plaats in mijn lichaam. Trots, ik heb het geflikt. Ik besteld een biertje, dit moet gevierd worden.
Nu ik dit schrijf, vraag ik mijzelf af wat er met mij zou zijn gebeurd als ik had opgegeven. Was ik dan ooit nog op reis gegaan? Ik had op dat moment geen enkel besef wat die keuze voor enorm positieve gevolgen voor mij zou hebben. De drie maanden werden uiteindelijk drie jaar. Ik reisde door twaalf landen, woonde twee jaar in Australië en kreeg een relatie. Mijn zelfvertrouwen is gigantisch gegroeid, ik leerde weer studeren, stopte met roken en minderde met drinken. Ik jaagde mijn dromen achterna, sprong uit een vliegtuig, leerde vloeiend Engels te spreken en ben weer van mijzelf gaan houden. Mijn faalangst verdween, ik had niet meer het gevoel dat ik constant aangekeken te worden en leerde te vertrouwen op mijn eigen keuzes.
Terug in Nederland ronde ik meerdere studies af en begon ik mijn eigen bedrijf. Ik kwam erachter dat ik een inspiratie en een voorbeeld voor mensen kon zijn. Ik leerde dat veel van mijn ADD klachten verdwenen, zolang ik maar intrinsiek gemotiveerd was en goed naar mijn lichaam luisterde. Ik leerde plannen, organiseren en structuur aanbrengen in mijn leven. Sport werd weer een groot onderdeel van mijn leven en ik durfde weer vriendschappen aan te gaan.
Geef nooit op!
En dat allemaal als gevolg van die ene keuze. Geef nooit op, hoe uitzichtloos een situatie ook lijkt te zijn. Je hebt namelijk geen idee wat er daarna kan gebeuren. Je bent je half niet bewust in van je eigen mogelijkheden. Je dromen zijn de waarheid, de excuses om ze niet na te jagen zitten alleen maar in je hoofd. Durf te dromen!
Heb jij dromen, maar lukt het maar niet om deze te realiseren. Zitten je eigen beperkende gedachten in de weg? Wil je dit graag veranderen, maar weet je niet hoe? Neem dan contact met mij op voor een gratis kennismakingsgesprek via de knop hieronder!
Vind je dit een inspirerend verhaal? Ik zou het super tof vinden als je dit deelt met je omgeving!
