Ik word wakker en kijk op de klok. Het is 5 uur. In ieder geval zeven uur geslapen, is mijn eerste gedachte. Omdat ik nooit echt uitgeslapen wakker word, tel ik regelmatig mijn uren slaap. Niet altijd even handig, maar het is er een beetje ingeslopen. Ik doe mijn muziek in en hoop zo weer langzaam in slaap te kunnen vallen. Door mijn ADD, wil In stilte mijn gedachten nog wel eens op volle toeren gaan draaien, waardoor inslapen een utopie wordt.
Na een lange tijd merk ik dat ik langzaam weer begin in te doezelen. Net op het moment dat ik echt in slaap val, gaat de wekker. Het is maandagochtend en dat betekent dat het mijn futureday is. Op deze dag doe ik precies waar ik op dat moment zin in heb. Soms werk ik wat, soms lig ik uren in bed filmpjes te kijken, bezoek ik een vriend en als de coronamaatregelen het toelaten ga ik wel eens naar een museum.
Nog even blijven liggen
Ik merk dat ik nog een beetje suf ben en dat ik de behoefte heb om nog even te blijven liggen. Mijn vriendin draait zich naar mij toe en komt tegen mij aanliggen. ‘Heb je lekker geslapen, schat?’, vraagt ze. Ik geef aan dat ik al om 5 uur wakker was en dat ik net weer in slaap dreigde te vallen, dus dat ik graag nog even blijf liggen. Ze heeft vandaag opleiding en ze vraagt of ze nog even mag blijven liggen. Ik weet dat ze er dan een kwartier later uit zal gaan en merk dat ik dat eigenlijk geen fijn idee vind. Elke 5 minuten gaat er dan een wekker en slapen zal er dan waarschijnlijk niet meer van komen.
Ik draai mij om en geef aan dat ze dat zelf maar moet bepalen. Ik heb haar heel vaak laten liggen als ik er eerder uit moest. Ik merk dat ik eigenlijk verwacht dat ze dit zelf wel kan bedenken en gewoon uit zichzelf uit bed gaat. In plaats daarvan blijft ze doorvragen en contact zoeken. Ik raak steeds gefrustreerder, totdat ik klaarwakker ben en uit bed stap. Mijn stemming slaat ineens om en boos stap ik onder de douche. Dit is het begin van een heftige dag.
Vast in mijn gedachten
We krijgen een discussie. Ergens heb ik het gevoel dat zij wil dat ik een keuze maak voor haar. En ik wil juist dat ze zelf kiest om het bed uit te gaan en daarbij aan mij denkt. Ik heb het gevoel dat er geen rekening met mij word gehouden en het gevoel lijkt zich vast te nestelen in mijn lichaam. De gedachtes zitten muurvast in mijn hersenen en lijken met geen mogelijkheid los te krijgen.
Op dat soort momenten moet eerst dat gevoel worden erkend door de ander, voordat er een fatsoenlijk gesprek met mij kan worden gevoerd. Ik vind het altijd moeilijk onder woorden te brengen. Het gevoel is zo puur, zo enorm sterk. Het lukt mij gewoon niet om dat los te laten. Wanneer de andere persoon doorgaat over andere facetten van het gesprek, bouwt de boosheid zich in rap tempo op.
Een onbegrepen gevoel
Zo ook in dit geval. Mijn vriendin kan hierin ook best koppig zijn en blijf doorgaan over, in mijn ogen, de randzaken. Hiermee weet ze dan vakkundig de kern te ontwijken. Dit maakt het voor mij alleen maar erger. Het voelt voor mij echt als onrecht en dat maakt mij kwaad.
Ik probeer uit alle macht het gevoel te krijgen dat ik begrepen en gehoord word. Dit soort momenten doen mij vaak aan vroeger denken. Ik heb mij zeer vaak onbegrepen gevoeld en mijn behoeften werden niet begrepen. Als ik niet meer wist hoe ik met dat gevoel om moest gaan, dan kwam het er bij mij vaak uit in woede. Ik schreeuwde dan of gooide of schopte iets kapot. Uit pure onmacht. Ik wist niet hoe ik om moet gaan met dit gevoel.
De ADD woede-uitbarsting
Gelukkig gebeurt dit de laatste jaren nog maar weinig, helaas was dit vanochtend wel weer het geval. Op het moment dat ik de yoghurt terug wil zetten in de koelkast, word één opmerking mij teveel. Ik draai mij om, en uit frustratie gooi ik de yoghurt op de grond. De bak breekt in duizend stukken en overal vliegen klodders yoghurt in de rondte.
Wat een opluchting. De spanning is eraf. Daarvoor in de plaats zijn de vloeren en kasten voorzien van een witte laag. Ik kijk er naar en de opluchting maakt plaats voor schaamte. Hoe heb ik dit nou weer niet onder controle kunnen houden? Waarom heb ik mij nou weer zo laten gaan? Ik wil dit niet, en toch gebeurt het.
Aangezien het, zeker sinds ik eigen baas ben en minder last heb van overprikkeling, nog heel erg weinig gebeurt, kan ik het tegenwoordig makkelijker een plek geven. Ja het is stom en ja, het is onnodig. Echter weet ik ook dat het deels met mijn ADD te maken heeft. Door iets kleins kan mijn stemming zo ineens omslaan. Uiteindelijk komt die woede dan op en verlies ik de controle over mijn eigen gedrag, met een woede-uitbarsting tot gevolg. Dit maakt het voor mij tegenwoordig persoonlijk eenvoudiger om het een plek te geven.
In de neerwaartse spiraal
Echter dat was vandaag niet het geval. Ik heb geen zin om het goed te maken en na het ontbijt ga ik even een uurtje werken. Ik wil wat opzoeken, maar kom er niet uit. Vervolgens open ik nu.nl en zie ik dat er vanuit een OMT een advies is uitgebracht om op straat ook een mondkapje te dragen. Ik raak gefrustreerd. Steeds meer kleine dingen beginnen mij te irriteren en ik merk dat elke gedachte negatief is. Ik raak in een neerwaartse spiraal.
Tijdens de middaglunch vraagt Marijke hoe het gaat. Ik geef aan dat ik niet uit die negatieve gedachtestroom kom en het van kwaad tot erger gaat. Ze is meegaand en vraagt wat ze kan doen. Niks, ik wil niet uit die klaagmodus. Ik merk dat zij zich ongemakkelijk voelt en mij eigenlijk wil helpen. Bij alles wat ze doet, begin ik mij meer te irriteren. Uiteindelijk krijgen we ruzie om een paar schoenen die niet zijn opgeruimd.
De bom barst voor de tweede keer
De bom barst. Maar deze keer niet van mijn kant. Marijke, normaal gesproken heel rustig en ingetogen, wordt boos en gooit de schoenen op de grond. Ze loopt kwaad weg en gooit de deur met een klap dicht. Ik schrik en er schiet een scheut adrenaline door mijn lijf. Mijn depressieve gevoel verdwijnt en ik word ‘wakker’. Ik lijk weer terug op aarde te zijn. De hele ochtend lukte het mij niet om uit deze modus te komen, maar dit incident is voldoende om mij een compleet ander mens te voelen.
Het besef daalt langzaam in. Sinds een aantal jaar weet ik dat ruzie mij bepaalde stofjes oplevert, waardoor ik mij weer beter ga voelen. En hier heb ik, helaas, vandaag gebruik van gemaakt. En weer schaam ik mij. Mijn hele vrije dag voelt verpest. Ik baal.
Zelf de verantwoordelijkheid nemen
Ik wil nooit wijzen naar iets of iemand anders. Dat heb ik vroeger al vaak genoeg gedaan en dat heeft mij niks opgeleverd. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn eigen daden. En deze verantwoordelijkheid pak ik ook. Ik werk dagelijks ontzettend hard om lichamelijk en geestelijk fit te zijn, om zo een goed en leuk leven te hebben met ADD. Alleen zo kan ik er voor zorgen dat ik de mooie kanten van mijn ADD optimaal kan benutten.
En dan doet het pijn dat mijn hersenen af en toe niet doen wat ik wil. Dat ik mijn emoties niet de baas ben en ik weer in oude patronen val. Wat ik er het ergste van vind is dat ik de mensen waar ik dan het meeste van hou pijn doe. Dat is niet wie ik ben en wat ik wil. Soms is ADD gewoon ontzettend kut.
