‘Want de allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn’. Deze zin komt uit het lied ‘ravijn’ van Veldhuis & Kemper. Dit liedje raakte mij. Het gaat over iemand die niet echt doet wat hij diep van binnen wil. Uit angst voor het nieuwe, blijft hij waar hij is. Keer op keer, telkens weer.
De angst voor je droomleven
Je droomleven creëren en leven is niet altijd makkelijk en je moet er lef voor hebben. Kiezen voor een leven wat bij jou past voelt niet altijd veilig en is soms ontzettend onzeker. Angst kan je overnemen. En ook al doet het telkens weer pijn, uiteindelijk is het meer dan de moeite waard.
Mijn eerste kennismakingsgesprek
Ik wil graag een verhaal met jullie delen over mijn ervaring allereerste kennismakingsgesprek met een potentieel klant. Uiteraard ging dit volledig gesmeerd, zoals dat altijd het geval is. Ik had direct zijn hulpvraag helder, kon hem duidelijk uitleggen wat ik hem te bieden had en na een half uur wilde hij direct met mij in zee. NOT!
Ik was vooraf zo ontzettend zenuwachtig dat ik zijn naam was vergeten. Ik wist niet wat ik moest vragen en had mijn zenuwen totaal niet onder controle. Het lukte mij niet om te luisteren, kon niet bij mijn gevoel komen en raakte niet met hem in verbinding.
Ik sprong van de hak op de tak toen ik mijn traject wilde toelichten en bleef aan één stuk door ratelen. Op het moment dat ik had opgehangen, had ik geen idee wat ik hem had verteld. Laat staan dat hij het wist. Je raadt het al: nooit meer wat van gehoord.
Elke nee, brengt je dichter bij een ja
Ondanks deze enorme teleurstelling besloot ik door te zetten. Het moest en zou mij een keer lukken. Elke nee brengt je dichter bij een ja, zeg ik altijd. En die ja die kwam er, gelukkig!
Op de dag dat de eerste afspraak stond gepland, was ik weer gigantisch zenuwachtig. De angst dat het niet goed zou gaan nam mij weer volledig over. Mijn vriendin en ik woonden op dat moment nog in een tweekamerappartement en hadden dus niet heel veel ruimte. Het coachgesprek zou plaatsvinden aan de keukentafel.
Ik vroeg mijn vriendin een half uur van te voren al het huis te verlaten. Ik trok het niet om iemand om mij heen te hebben, had mijzelf amper onder controle. Zij ging in de gemeenschappelijke buitenruimte zitten, terwijl het 10 graden was en enorm waaide. Bizar eigenlijk, als ik er nu op terugkijk.
IJsberend door de kamer
De laatste 10 minuten liep ik enkel te ijsberen door de kamer. Mijn hoofd ging alle kanten op. De angst gierde door mijn lijf. Hopeloos probeerde ik mij nog voor te bereiden, in de hoop dat ik rustig zou worden.
De bel ging. Hij moet mijn zenuwen hebben gevoeld. Ik vergat hem drinken aan te bieden en vuurde de ene na de andere vraag op hem af. Je raadt het al, na een uur waren we nog niet veel wijzer. Ook hem heb ik niet meer teruggezien.
Moet je durven bang te zijn
En toen? Ik besloot door te gaan. Dit is wat ik wil, dit is waar ik in geloof. Dit is ruim 2 jaar geleden en inmiddels ben ik honderden coachgesprekken verder. De ene gaat beter dan de ander. Soms behalen we grote successen, soms vlieg ik compleet uit de bocht. En dat is soms gigantisch angstig.
Maar goed, om die allermooiste bloemen te kunnen plukken, moet je durven bang te zijn.
