Zo nu en dan vind ik het leuk om iemand anders een gastblog te laten schrijven op mijn website. Deze keer is het de beurt aan Erna. Erna vertelt hoe een botbreuk in haar enkel leidde tot een mooi inzicht.
Ik ben Erna, 53 jaar en werkzaam in de gezondheidszorg. Ongeveer 10 jaar geleden bracht een cursus ‘cognitieve revalidatie’ mij op het spoor van ADD. De cursus haakte aan bij mijn eigen brein en bij het voor mijn gevoel soms anders functioneren ervan. Zelfonderzoek, google en een Engels boek “Vrouwen met ADD” gaven herkenning, erkenning, glimlachen en tranen. Het leven met ADD voor mij is vallen en opstaan en weer doorgaan.
Gelukkig, door (groeps-)therapie na de diagnose en vooral later door coaching van een ervaringsdeskundige, val ik veel minder of in elk geval minder hard.
Ik brak mijn enkel
Tot ongeveer 8 weken geleden. Ik viel letterlijk tijdens een voor mij zo ontspannen wandeling met vrienden. Even koelen en weer door, dacht ik. Tot na twee dagen de enkel dikker en blauwer was. Ik had er dusdanig veel last van dat ik besloot naar de huisarts te gaan.
Conclusie: een botbreukje in mijn enkel. Rust, niet belasten, een brace, elleboogkrukken en een revalidatieprotocol als hulpmiddelen voor herstel.
Thuis aangekomen stuur ik familieleden en enkele vrienden een app met een mooie foto van mijn gebracede been, liggend op de bank.
“Help, ik kan even niet…. wandelen, fietsen, auto rijden, werken, oppassen, op visite gaan, boodschappen doen?”
Ik krijg appjes terug; “wat kan ik voor je doen” “Heb je nog wat nodig?”
Boodschappen werden thuisbezorgd, er werd gekookt en spelletjes gedaan. Het recept van de verzuimspecialist; 1 uur werken, 1 uur rust. Dus ik, met 28 graden, op gezette tijden naar mijn geliefde hangmat op het dakterras en verplicht even niets.
En toen ontrafelden zich de gedachten:
Waarom kan ik zo relaxed werk produceren? Waarom kan ik dit in mijn uppie, zonder afleiding en met verplichte pauze?
Waarom loop ik met een brace en krukken een rondje om mijn huis om te herstellen terwijl ik dat blokje om, om mijn hoofd te luchten normaal zo lastig vind om te doen?
Maar vooral: wat maakt dat hulp vragen voor zoveel praktische zaken zo veel makkelijker is dan hulp vragen wanneer mijn brein wordt overbelast?
De mist in mijn hoofd kwam terug
Want in de maanden daarvoor steeg namelijk de mist weer op in mijn hoofd. Het wilde maar niet lukken. Zo iets simpels als het maken van een afspraak met een groep mensen. Het voorstel kon niet, geen reactie op een app van mij, een nieuwe datum wilde maar niet lukken. En dan gaat mijn hoofd op slot.
Het duurde steeds langer. Morgen gaat de mail er uit, voor het weekend een nieuwe datumprikker, voor de vakantie dat appje.
Je snapt het misschien al, dit gebeurde allemaal niet. Mijn hoofd werd wattig, mijn wereldje werd kleiner. Wat als ik iemand tegen zou komen? Toegeven dat het appje nog niet gelukt was, dat de datumprikker er nog niet was?
En daar kwam de schaamte voor een gebroken belofte dit te zullen doen. Want toegeven dat ik het even niet trek is zo lastig. Ondertussen was ik wel druk met oppaskinderen, bezoekjes aan familie, en vooral heel hard werken. Zo dat ik ’s nachts of vroeg in de ochtend wakker was.
Tot die ene struikelpartij in het bos. Zo zat ik op de bank; waren hulptroepen gemobiliseerd en kwam mijn brein tot rust. Behalve die ene mail, die ene actie, die moest nog de deur uit. Er kwam weer een app: “Erna, hoe gaat het? Je wordt gemist.”
Ik kon er niet meer om heen
Nu moest ik wel. En ik had ‘een goed verhaal’. Over een gebroken enkel en dat ik nu toch echt thuis zit. Maar ik kon er niet om heen en een afspraak werd gemaakt. Een uitleg over mist in mijn hoofd, over falen en schamen, over beloftes en die niet nakomen omdat het niet lukt. En over zaken veel grote maken dan ze daadwerkelijk zijn. En over hulp vragen, hulp accepteren, niet alles zelf hoeven doen en toegeven dat het niet gaat.
Waarom kan ik dat wel bij een enkelfractuur en niet bij een vol hoofd?
Wat zijn de elleboogkrukken van mijn brein? Hoe ziet het revalidatieprotocol voor mijn overbelaste brein er uit?
Deze periode van gedwongen stilstaan en reflecteren sloot ik dit weekend af in het klooster met als thema: “Het leven zonder waarom” en de kracht van het ont-moeten.
Zorgde de breuk in mijn enkel voor heling in mijn hoofd? Waarom moest ik nu juist vallen? Ik weet het niet en ik hoef het ook niet te weten. Het gebeurde en ik ga door, maar wel iets wijzer en iets lichter in mijn hoofd. ( Oha ja en over die datumprikker hoefde ik mij inmiddels geen zorgen meer te maken)
